◉ در مورد نقاشی کودکان و شکوفائی این هنر در آنها والدین و مربیان باید نکات زیر را در نظر داشته باشند:
۱) نقاشی کودکان صرفاً برای پر کردن اوقات فراغت آنها نیست بلکه بستر مناسبی برای پی بردن به دنیای درونی آنها و شکوفائی خلاقیت های آنها است.
۲) نقاشی کودکان هنری است که به زندگی آنها زیبائی خاص می بخشد که این مضمون در راستای این گفته شوپنهاور است که هنر نوعی رستگاری است که ما را از درد و رنج رها می سازد و به تصاویر زندگی ما دلربائی می بخشد.
۳) نقاشی کودکان برگرفته از تخیلات آنها است. چنانچه تخیلات و رؤیاهای کودکان مورد بی توجهی، تمسخر یا بیهوده انگاشتن از جانب والدین و مربیان روبرو شود و آنها وادار به واقع بینی گردند، سرچشمهٔ خلاقیت آنها خشکیده می شود.
۴) در آموزش کودک باید به تقویت انگیزه ها توجهی خاص داشته باشیم و انگیزه های کوچک فرزندان را به مثابهٔ چشمهٔ کوچکی بدانیم که می توانیم از طریق حفر آن نقطه و باز کردن راه آب، آن را تبدیل به سرچشمه جوشان کنیم و نقاشی کودک یکی از راه های پی بردن به این انگیزه ها است.
۵) در برنامه زمانبندی شده کودکان وقت های آزاد در نظر بگیرید و به آنان اجازه دهید به طور خودجوش و خلاقانه به کارهای موردعلاقه شان بپردازند و اطرافیان باید با ملایمت و احتیاط فعالیت های کودکان را هدایت کنند.
۶) برای کودکان، صمیمی بودن و آشنا بودن چهره بسیار مهم است. زیرا اولین چیزی که کودک در یک ارتباط حضوری به آن توجه می کند چهره مربی است. مربی باید سعی کند با چهرهٔ خود به کودک نشان بدهد که مشتاق او است و او را دوست دارد. اینگونه است که چهرهٔ مربی آرام و دوست داشتنی می شود و کودک جذب آن می شود.
۷) کودکان هنگامی که از طرف مربی خود با والدین نوازش می شوند بسیار لذت می برند. لمس کردن و در آغوش گرفتن کودک از طرف والدین به تبادل انرژی یاری می رساند و فرصتی را فراهم می کند تا کودک آرامش و آسایش را در آغوش آنها احساس کند و به آنها فرصت می دهد تا به راحتی احساسات و عواطف خود را ابراز کنند و به زندگی روانی خود تحرک بخشند.
۸) از مقایسه کودکان و آثار آنها با یکدیگر و همچنین تحمیل عقاید به کودکان باید پرهیز کرد و باید در نظر داشت که تنها در بسته آزادی ربط دادن به طبیعت کودکان و احترام به سبک خاص زندگی آنها است که خلاقیت و نوآوری در وجود آنها به ثمر می نشیند.
۹) تردیدی نیست که مسئولیت عمده و اساسی تربیت کودک بر عهده والدین است که هدف این تربیت شکوفا ساختن استعدادهای کودک و آرامش بخشیدن به او است و زمانی والدین از عهده این امر مهم به نیکی و درستی برمی آیند که خود از آرامش روانی و امنیت خاطر برخوردار باشند تا به دور از هرگونه اضطراب و دغدغه و با بهره مندی از دلگرمی، همدلی، همراهی و حمایت مشوقانه ترسیم گر مسیر سعادت فرزند گردند.
.
منابع :
.https://www.hidoctor.ir
